ΠΕΡΙ ΕΔΑΦΟΥΣ

Έδαφος

Το έδαφος είναι το ανώτατο στρώμα του φλοιού της γης, δηλαδή το επιφανειακό στρώμα σε πάχος καλλιεργήσιμο 35 ως 50 πόντους. Το κάτω από το έδαφος στρώμα λέγεται υπέδαφος. Το υπέδαφος φτάνει στο 1,5 ως 2 μ., ως εκεί δηλαδή που προχωρούν οι ρίζες των φυτών και μπορεί να γίνει γεωργική εκμετάλλευσή του. Όταν το έδαφος εξαντληθεί από την εντατική καλλιέργεια, με βαθύ σκάψιμο 1 ως 1,5 μ., το υπέδαφος φέρνεται στην επιφάνεια (οι γεωργοί το λένε γύρισμα), οπότε σε 5 - 6 μήνες γίνεται κατάλληλο για καλλιέργεια.

Προέλευση και εξέλιξη του εδάφους

Το έδαφος προήλθε από την αποσάθρωση (διάβρωση) των πετρωμάτων της γήινης επιφάνειας. Η αποσάθρωση αυτή οφείλεται σε πολλές αιτίες: Στη θάλασσα, τη βροχή, τον ήλιο, το κρύο, τον αέρα, τα φυτά και τα ζώα. Το έδαφος, όταν δεν καλλιεργείται, πλουτίζεται ακατάπαυστα: Τα αυτοφυή φυτά (χόρτα, θάμνοι, δέντρα) με τις ρίζες τους το αποσαθρώνουν κάθε μέρα και το πλουτίζουν με τροφές που παίρνουν απ' τον αέρα (άζωτο κλπ.) και με τα φύλλα τους και τους κορμούς τους, που, όταν σαπίζουν, μεταβάλλονται σε τροφές για τα νέα φυτά.
Ανάλογα το πλουτίζουν και τα ζώα. Όσα απ' αυτά ζουν «ενδόγεια» ζωή (σκουλήκια, μυρμήγκια και άλλα έντομα και μικρόσωμα ζώα), το τρυπούν και έτσι το νερό, ο ήλιος, ο αέρας μπαίνουν ευκολότερα στο έδαφος και κουβαλούν μέσα του οργανικές ουσίες. Τέλος με τα απορρίμματα τους και τη σήψη των σωμάτων τους μετά το θάνατό τους ολοκληρώνουν τον εμπλουτισμό του. Όσα ζουν «υπέργεια» ζωή, το αποσαθρώνουν με τις φωλιές τους και τα σκαλίσματά τους και το πλουτίζουν με τα υπολείμματα των τροφών τους, με τα κόπρανά τους και με το ίδιο το σώμα τους, μετά το θάνατό τους. Όλες αυτές οι οργανικές ουσίες, που προέρχονται από τους ζωικούς οργανισμούς, παρασέρνονται ευκολότερα από τα νερά των βροχών και αποθέτονται όπου λιμνάζουν τα ρυάκια και οι ποταμοί. Γι' αυτό το έδαφος στις κοιλάδες, τους κάμπους και τα δέλτα των ποταμών πιο πολύ, είναι προσφορότερο στη γεωργία.
Όμως και το νερό και οι ακτίνες του ήλιου και ο αέρας, με την «οξείδωση» που προκαλούν στα συστατικά του εδάφους, τα διασπούν και τα διαλύουν μεταβάλλοντάς τα σε θρεπτικές για τα φυτά ουσίες.
Όλες οι παραπάνω αλλοιώσεις, που γίνονται στο έδαφος, το κάνουν να διαφέρει από το υπέδαφος και σε συνεκτικότητα και σε απόχρωση. Λίγες βέβαια οργανικές ουσίες κατεβαίνουν με τα νερά και ως το υπέδαφος, μα όταν αυτό, με το γύρισμα, ανεβαίνει στην επιφάνεια, πρέπει να σπέρνεται ύστερα από 5 ή 6 μήνες, για να γίνεται στο μεταξύ η εδαφική αποσάθρωση (διάβρωση).

Κατηγορίες εδαφών

Όλα τα εδάφη δε σχηματίστηκαν με τον ίδιο τρόπο. Αλλού επέδρασε πιο πολύ το νερό και απόθεσε σε αυτά περισσότερη άμμο, αλλού έζησαν κατά εποχές περισσότερα ζώα και φυτά και πλούτισαν ανάλογα τα εδάφη με θρεπτικές ουσίες, πολλές απ' αυτές μεταφέρθηκαν με τα νερά των βροχών στις κοιλάδες, αλλού τα γύρω βουνά ήταν ασβεστολιθικά κλπ. Έτσι σήμερα τα καλλιεργήσιμα εδάφη χωρίζονται στις παρακάτω γενικές κατηγορίες:

• Σε αμμώδη. Αυτά έχουν για κύριο συστατικό τους την άμμο. Είναι χαλαρά και αφράτα, ευκολοκαλλιέργητα. Το νερό, ο ήλιος και ο αέρας περνούν μέσα τους εύκολα και σε μεγαλύτερο βάθος. Όμως δε συγκρατούν υγρασία και οι θρεπτικές ουσίες της επιφάνειας τους ξεπλένονται εύκολα. Ακόμα, το χειμώνα ψύχονται γρήγορα και το καλοκαίρι θερμαίνονται πολύ. Τα φυτά, που δεν έχουν βαθιές ρίζες, δε βρίσκουν πολλές θρεπτικές ουσίες στα εδάφη αυτά, δε στηρίζονται γερά και όταν φυσά δυνατός άνεμος, τα ρίχνει κάτω ή τα ξεριζώνει και όταν πιάνουν ζέστες, παύουν να αναπτύσσονται, αν δεν ξεραθούν τελείως. Τα αμμώδη εδάφη χάνουν τα μειονεκτήματά τους αυτά, αν τα ανακατέψουμε με αργιλόχωμα, οπότε γίνονται αργιλοαμμώδη ή με χωνεμένη κοπριά.

• Σε αργιλώδη ή κοκκινοχώματα. Σε αυτά πλεονάζει η άργιλος (χώμα που χρησιμοποιούν στην κεραμοποιία). Τα εδάφη αυτά έχουν μεγάλη συνεκτικότητα και δύσκολα περνούν μέσα τους βαθιά το νερό, ο ήλιος κι ο αέρας. Το χειμώνα δεν τα διαπερνά το κρύο, αλλά στην επιφάνειά τους είναι ψυχρά. Το καλοκαίρι κρατούν υγρασία, αλλά στις μεγάλες ζέστες σκάζουν, δημιουργώντας βαθιές ρωγμές. Οι ρίζες των φυτών δυσκολεύονται να προχωρήσουν βαθιά, υποφέρουν από ασφυξία και στις ξηρασίες, όταν εξατμίζεται όλη η επιφανειακή υγρασία, παύει κάθε ανάπτυξή τους και μαραζώνουν. Τα αργιλώδη εδάφη γίνονται κατάλληλα για καλλιέργεια, όταν ρίξουμε άμμο (όχι θαλασσινή, γιατί έχει αλάτι) ή κοπριά χωνεμένη ή και αχώνευτη.

• Σε ασβεστολιθικά ή ασπροχώματα. Αυτά προέρχονται από ασβεστολιθικά πετρώματα κι έχουν τα μειονεκτήματα των αργιλωδών εδαφών. Διορθώνονται, αν τους προσθέσουμε άμμο ή κοπριά, όπως στα αργιλώδη. Όχι όμως ασβέστη, γιατί έχουν πάρα πολύ.

• Σε χουμώδη ή κηποχώματα ή μαυροχώματα. Αυτά έχουν πολλές οργανικές ουσίες και το χρώμα τους είναι σκούρο (καστανό). Είναι αφράτα και ευκολοκαλλιέργητα. Διατηρούν τη ζέστη το χειμώνα και τη δροσιά το καλοκαίρι. Απορροφούν και κρατούν τα νερά σαν σφουγγάρια, τα διαπερνά εύκολα ο ήλιος και ο αέρας και μέσα τους ζουν εάν σωρό σκουλήκια, μικρόζωα και μικρόβια, που μεγαλώνουν τη γονιμότητά τους. Είναι τα πιο κατάλληλα εδάφη για καλλιέργεια και με το χώμα τους μπορούμε να πλουτίσουμε άλλα εδάφη φτωχά (αργιλώδη, αμμώδη και ασβεστολιθικά). Η κοπριά πολλές φορές είναι περιττή και επιζήμια. Στα εδάφη αυτά, όταν τα φυτά (και πιο πολύ το σιτάρι και τα άλλα λεπτόκορμα δημητριακά) μεγαλώνουν πολύ και «πλαγιάζουν», χωρίς να καρποφορούν, τα πλουτίζουμε με φωσφορούχα χημικά λιπάσματα.

• Σε ανάμεικτα. Αυτά τα εδάφη έχουν απ' όλα τα κύρια συστατικά (άργιλο, άμμο, ασβέστιο και οργανικές ουσίες) και παίρνουν διάφορες ονομασίες από τα συστατικά που πλεονάζουν σε αυτά, δηλαδή: «αργιλοαμμώδη» ή «αμμοαργιλώδη», «χουμαργιλώδη» ή «αργιλοχουμώδη», «χουμώδη» ή «αμμοχουμώδη» κλπ. Τα περισσότερα εδάφη που καλλιεργούνται στη πατρίδα μας είναι ανάμεικτα.

 Φυσικές ιδιότητες του εδάφους

• Σύσταση: Είναι η αναλογία των συστατικών του εδάφους.

• Υφή: Είναι η ένωση των μορίων του εδάφους

• Πορώδες και ειδικό βάρος: Το πορώδες καθορίζεται από τον όγκο που έχουν τα διάκενα του εδάφους. Το πραγματικό ειδικό βάρος είναι γύρω στα 2,5.

• Υγροσκοπικότητα του εδάφους: Όταν όλα τα διάκενα του εδάφους είναι γεμάτα νερό, η υγροσκοπικότητα του εδάφους φτάνει το μέγιστο.

• Ειδική θερμότητα: Η θερμοκρασία είναι ένας από τους συντελεστές της ανάπτυξης των φυτών και εξαρτάται από τα συστατικά του εδάφους, το χρώμα του, την υγρασία του κλπ.

Χημικές ιδιότητες του εδάφους

• Η απορροφητική ικανότητά του και τα φαινόμενα των ανταλλαγών.

• Η οξύτητα.

• Η ανόργανη θρέψη των φυτών.

 Μορφολογία

Μορφολογικά, εάν εξετάσουμε το έδαφος, διακρίνουμε τις εξής τρεις κατηγορίες: ==

• Το πεδινό έδαφος.

• Το λοφώδες έδαφος.

• Το ορεινό έδαφος.

 Πλουτισμός του εδάφους

Η εντατική και πολύχρονη καλλιέργεια του εδάφους το εξαντλεί από τις θρεπτικές του ουσίες που καταναλώνονται από τα φυτά, γι' αυτό χρειάζεται η ενίσχυσή του και ο πλουτισμός του με τους εξής τρόπους:

• Με ζωική λίπανση. Σε αυτήν τη λίπανση ανακατεύουμε το χώμα του με κοπριά από ζώα, χωνεμένη ή αχώνευτη. Εκείνο που πρέπει να προσέχουμε τότε είναι να μην αφήνουμε πολλές μέρες την κοπριά πάνω στην επιφάνεια, γιατί αδυνατίζει απ' τον ήλιο και ξεπλένεται απ' τη βροχή.

• Με φυτική λίπανση. Αυτή χωρίζεται σε «ξηρολίπανση» και «χλωρολίπανση». Ξηρολίπανση γίνεται, όταν ανακατεύουμε στο χώμα γερά φύλλα, άχυρα κλπ. Χλωρολίπανση γίνεται όταν σπέρνουμε ειδικά φυτά (πιο πολύ ψυχανθή), που όταν έρθει η εποχή να ανθίσουν τα ανακατεύουμε με το χώμα, οργώνοντας το χωράφι.

• Με χημική λίπανση. Γίνεται με χημικά λιπάσματα. Αυτά όμως πρέπει να χρησιμοποιούνται ανάλογα με τα φυτά και ύστερα από υπόδειξη γεωπόνου, γιατί μπορεί να βλάψουμε αντί να ωφελήσουμε.

• Με αγρανάπαυση. Με αυτή αφήνουμε το χωράφι για ένα, δύο ή και περισσότερα χρόνια ακαλλιέργητο, οπότε τα αυτοφυή χόρτα με τις τροφές που παίρνουν από τον αέρα (άζωτο κλπ.) και με το σάπισμα των βλαστών τους το πλουτίζουν.

ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΦΥΤΑ ΔΕΙΚΤΕΣ ΕΔΑΦΟΥΣ

ΦΥΤΑ ΔΕΙΚΤΕΣ ΕΔΑΦΟΥΣ

O παρακάτω πίνακας απεικονίζει το είδος του εδάφους και τα φυτά που αναπτύσσονται σε κήπο. Έτσι η γνωριμία με τα φυτά θα μας δώσει χρήσιμες πληροφο­ρίες για το έδαφος, αποφεύγοντας τις πε­ριττές, μερικές φορές, αναλύσεις των εδα­φών.

Είδος Εδάφους	Φυτά δείκτες
Ελαφρά εδάφη: χαρακτηρίζονται τα εδάφη με τη με­γάλη διαπερατότη­τα τον καλό αερισμό, ευκολία στη καλλιέργεια.	Adonis aestivalis (Ά­γρια παπαρούνα), Gonsolida regalis Δελφίνιο, Gargorhyllacea Arten.
Ελαφρά αμμώδη: Οφείλουν τα χαρακτηριστικά τους στη μεγάλη περιεκτικότητα σε άμμο. (Εδάφη που δημιουργούνται κυρίως στις προσχώσεις ποταμών).	Papaver orgemone Παπαρούνα, Verbascum thapsus Φλόμος, Ornithopus perpusillus, Στελλαρια μεδια, Τριφολιουμ αρωενσε Τριφύλλι
Υγρά εδάφη	Stachys palustris, Rannuculus repeus Βατράχιο, Mentha arvensis Μέντα, Πολυγονιουμ λαπατηφοληουμ (νεροπιπεριά περδίκι).
Ξηρά εδάφη	Anthenis Eintoria Μαργαρίτα, Berteroa incaca
Πηλώδη εδάφη	Colchicum antumnale Κολζικό Marticaria chamomilla Χαμομή­λι, Dancus carota a-γριοκαρότο, Taraxacum officinale Αγριοραδίκι, Tussilago fratara χαμόλευκα, Veronica persica Βερονίκη
Πλούσια συμπιε­σμένα εδάφη.	Potentilla auserina Plantago majon Πεντάνευρο αρνόγλωσσο, Equisetum arvense Πολυκόμπι, Taraxacum officinale Ραδίκι, Rannulus re­peus Βατράχιο, Menda arrensis Μέντα, Mercurialis annua σκυλόχορτο, Centarrea scabiosa, Alopecurvs pratensis Αλεποουρά.
Ξηρά αμμώδη ε­δάφη	Legonsia speculum Αγριγαζιά, Erodium cicutarium χτενάκι, Falcaria vulgaris
Καλά αεριζόμενα και υγρά εδάφη	Scrophulariacese Arten, Fumaria officinalis Καπνό-χορτο, Lamium purpareum, Myosotis arvensis Μη με λη­σμονεί
Εδάφη με ελάχιστο χούμο	Authoxanthum odoratum, Matricaria, inodora, Equisetum arvense Κοντιζόχορ-το,Juncaceae -Arten, Polygonaceae - Arten
Εδάφη με λίγο χούμο	Agrostis spica -venti Αγροστί, Rhaphanus rapkanistrum Αγριοραπάνι, Alehemilla vulgaris Λεοντοπόδι, Marticaria chamomilla χαμο­μήλι.
Εδάφη μέσης πε­ριεκτικότητας σε χούμο.	Anthenis arrenis Μαργαρίτα,Consolida regalis Δελφίνιο, Buglossoides arrenis, Avena fatua Αγριοβρώμη.
Αρκετό χούμο	Chenopodium album, Lamiaceae -Arten
Πλούσια σε χούμο	Stellaria media , Mercurialis annura, Urtica urens Τσου­κνίδα, Galinsoga parviflora, Evphorbia - Arten Γαλατσίδα, Veronica bederitolia Βερονίκη, Vernica persica Βερονίκη, Urtica dioica Τσου­κνίδα
Φτωχά σε άζωτο	Cytisus scoparinus, Gerastium, Grophila venua, Sedum acre, Stachys recta
Μετρίως αζωτούχα	Alopecurus myosuroides Αλεποοουρά, Aphanus arvensis, Tripleurospermum maritimum
Αρκετό άζωτο	Galium aparine Κολιτσίδα, Chenopodium album, Echnochloa crys - galli, Lamianceae - Arten
Πλούσια σε άζωτο	Urtica diorca Τσου­κνίδα, Chenopodium album βρωμόχορτο, Mercurialis anuna Σκαρόχορτο, Senecio velyaris μαρτιάτικο, Amaranthus reto-thexus Βλήτο
Βασικά εδάφη ΡΗ> 7	Snecio velyaris μαρ­τιάτικο, Amaranthus retoflexus Βλήτο, Salvia pratensis Φασκομηλιά, Onobrychsi viciasefilia, Sinapis arvensis Σινάπι, Euphorbia chamaesyce Γαλατσίδα
Οξινα εδάφη	Ilex aquifolium Αρκουδοπούρναρο, Stachys arvensis, Galeopsis Tetrahit, Raphanus raphanistrum αγριοράπανο
Φτωχά σε ασβέστιο	Polypodium vulgare πολυτρίχι, Authemis Arvensis μαργαρίτα, Pteridium aquilium φτέρη, Viola sp. Aγριοβιολέτα, Lathynus pratensis αγριολαθούρι, Sarothamnus scoparium σαρόθαμνος, Oxalis cornienlata Ξυνίθρα, Oxalis aceotosella Ξυνίθρα, Rhapahanus raph-nistrum Ραπίδα, Pigitalis laevigate Κορακοβότανο, Campacula sp καμπανούλα, Lupinus Lirsutus Αγριολούπιvo, Spergula arvensis, Sinapis arvensis βρούβα, σινάπια, Cyperus sp Κύπερη, Rumex sp Λάπαθο, Agrostis vulgaris Αγροστίς, Veronica officinalis Βερονίκη.
Εδάφη με καλή περιεκτικότητα σε ασβέστιο	Aerthionema graecum, Aethionema creticum, Alyssum sexatile Αλυσίδα, Asphodeline lutea Σπερδούκλι, Euphorbia exiqua Γαλατσίδα, Calenula officinalis Καλέντουλα, Galium incurvum Κολιτσίδα, Galium setaseum Κολιτσίδα, Anayallis arvensis Περδικούλι, Uquercus cocitera πουρνάρι, Vicia pereyrina αγριοβίκος, medicago arborea Αγριοτρίφυλλο, Stellaria media, Taraxacum officanalle αγριοράδικο, Salvia sp φασκομηλιά, Linaria vulgaris λινάρι, Gighorium intubus Αγριοραδίκι με σιέλ λουλούδια, Gampanula rapunculoides Καμπα νούλα, Snagnisorba minor μαυρόφυλλο
Εδάφη πλούσια σε μαγνήσιο	Digitalis purpurea, Tencrium, Helleborus σκάρφη
Εδάφια πλούσια σε κάλιο	Digitalis purpurea, Luciniatum
Αλατούχα εδάφη	Ergugium martinum γαλανόχορτο, Gynodon dactlon α­γριάδα, Salsola kuli Αλμυρίδα,    . Cochlearia officinalis, Juncus gerardi βούρλο, Triglochim unaritima, Spergularia salina Aγριογιούλι, Polgyonum maritinum Sali cornia truticosa.

ΠΗΓΗ: https://sites.google.com/site/wildwaterwall/biokalliergeies

ΣΩΣΤΗ ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ ΕΔΑΦΟΥΣ

ΟΔΗΓΙΕΣ ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ

Το πρώτο και βασικότερο βήμα για μια αξιόπιστη ανάλυση εδάφους είναι η σωστή δειγματοληψία.

ΠΟΣΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ:

• Αν το χωράφι είναι ομοιόμορφο σε όλη του την έκταση, τότε δημιουργούμε ένα δείγμα
  (Σχήματα Α και Β).

Ομοιόμορφο χωράφι με μονοετείς καλλιέργειες 1 δείγμα (0-30 εκ) Σχήμα Α	Ομοιόμορφο χωράφι με δενδρώδεις καλλιέργειες 2 δείγματα (0-30 εκ) & (30-60 εκ) Σχήμα Β

Αν με το μάτι διαπιστώνουμε ότι το χωράφι αποτελείται από διαφορετικά τμήματα, δηλαδή αποτελείται από διαφορετικούς τύπους εδάφους (άλλο χρώμα), ή παρουσιάζει κλίση, ή παρουσιάζει διαφορά στην ανάπτυξη των φυτών, τότε παίρνουμε ξεχωριστό δείγμα για κάθε τμήμα του χωραφιού. (Σχήμα Γ)

Ανομοιόμορφο χωράφι Σχήμα Γ
Τμήμα 1 με κηπευτικά 1 δείγμα	Τμήμα 2 με δενδρώδεις καλλιέργειες 2 δείγματα (0-30 εκ) & (30-60 εκ)	Τμήμα 3 με σιτηρά 1 δείγμα

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΙΓΜΑ:
Το τελικό δείγμα για ένα ομοιόμορφο χωράφι ή ένα ομοιόμορφο τμήμα χωραφιού, θα πρέπει να αποτελείται από πολλά και μικρά δείγματα παρμένα από διαφορετικά σημεία μέσα στο χωράφι (τουλάχιστον 1-2/στρέμμα), με το ίδιο βάρος το καθένα και τα οποία να προέρχονται από το ίδιο βάθος. Το έδαφος που παίρνουμε από τα διαφορετικά σημεία, το ανακατεύουμε καλά σε έναν κουβά ή λεκάνη ώστε να προκύψει ένα ομοιογενές τελικό δείγμα και στη συνέχεια το τοποθετούμε σε μια σακούλα.

1. Αν το χωράφι ή το τμήμα χωραφιού είναι περίπου τετράγωνο, τότε τα σημεία που επιλέγουμε για να πάρουμε τα υπο-δείγματα έχουν σχήμα από ‘’πεντάρι ζάρι’’, δηλ  ένα στο κέντρο και τέσσερα σημεία λίγο πιο μέσα από την περίμετρο του χωραφιού (Σχήμα Α).
2. Αν το χωράφι ή το τμήμα χωραφιού είναι στενόμακρο, τότε διαγράφουμε μια νοητή γραμμή σε σχήμα ‘’ζικ-ζακ’’ και οι κορυφές αυτής γραμμής είναι τα σημεία από όπου θα πάρουμε τα υπο-δείγματα (Σχήμα Β).

ΒΑΘΟΣ ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑΣ:
Για ετήσιες καλλιέργειες (κηπευτικά, σιτηρά,κλπ):

• Ένα δείγμα με βάση την προηγούμενη διαδικασία (πεντάρι ζάρι ή ζικ-ζακ) από βάθος 0-30 εκατοστά.

Για δενδρώδεις καλλιέργειες και Αμπελοειδή:

• Δύο δείγματα από 2 διαφορετικά βάθη.

1. Ένα δείγμα βάθους 0-30 εκατοστά
2. Ένα δείγμα βάθους 30-60 εκατοστά

Τα δείγματα τοποθετούνται σε ξεχωριστές σακούλες και στέλνονται ξεχωριστά για ανάλυση, έχοντας σημειωμένο επάνω το βάθος που πάρθηκε το κάθε δείγμα.
Κάθε ένα δείγμα διαφορετικού βάθους θα έχει δημιουργηθεί από πολλά σημεία με τον τρόπο που ήδη αναφέραμε (πεντάρι ζάρι ή ζικ-ζακ). Προσοχή, δεν αναμιγνύουμε δείγματα από διαφορετικά βάθη.

Για λιβάδια και βοσκοτόπους:

• Ένα επιφανειακό δείγμα με βάση την προηγούμενη διαδικασία (πεντάρι ζάρι ή ζικ-ζακ) από βάθος 0-10 εκατοστά.

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑΣ (ΒΑΣΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ):

• Επιλέγουμε και βάζουμε σημάδι με απλούς πασσάλους τα σημεία από όπου θα πάρουμε τα υπο-δείγματα.
• Απομακρύνουμε τα φυτά ή τα ζιζάνια από τα σημεία αυτά.
• Με την τσάπα ή το φτυάρι σκάβουμε ένα λάκκο σε κάθε σημείο.
• Χρησιμοποιώντας το φτυάρι κόβουμε από τη μια πλευρά του λάκκου, κάθετα, μια φέτα, ίσου πάχους εδάφους από πάνω μέχρι κάτω (0-30 εκατοστά ή 30-60 εκατοστά).
• Τοποθετούμε το έδαφος από όλα τα σημεία σε έναν κουβά ή λεκάνη και το ανακατεύουμε καλά μέχρι να γίνει ομοιόμορφο.
• Απομακρύνουμε τυχόν πέτρες, ρίζες κλπ με το χέρι
• Από το ήδη ανακατεμένο κι ομογενοποιημένο δείγμα, βάζουμε σε μια πλαστική σακούλα και στέλνουμε για ανάλυση περίπου 1 κιλό (και πετάμε το υπόλοιπο).
• Καταγράφουμε τα στοιχεία του δείγματος όπως: τοποθεσία, έκταση χωραφιού, καλλιέργεια, βάθος δειγματοληψίας κλπ.

ΠΡΟΣΟΧΗ!  ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΗ ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ:

1. Μετά από λίπανση, ασβέστωση ή προσθήκη κοπριάς
2. Δίπλα σε δρόμους, στάβλους, σε αυλάκια και σαμάρια
3. Κοντά σε χώρους εκφόρτωσης λιπασμάτων ή κοπριάς
4. Kοντά σε συστήματα άρδευσης
5. Μετά από έντονη βροχόπτωση
6. Κοντά σε όχθες ποταμών, ρυακιών και ξερών ρεμάτων και σε νεροκρατήματα
7. Δίπλα σε φράχτες και δενδροστοιχίες ή κοντά σε δάση
8. Πολύ κοντά στον κορμό του δέντρου (ανάλογα το φυτό)

ΠΗΓΗ: http://www.geoanalysi.gr/

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Χρωματικός Τροχός ή Κύκλος ή Δίσκος ή Άστρο των Χρωμάτων: Είναι το βασικό εργαλείο για το συνδυασμό των χρωμάτων. Το πρώτο κυκλικό διάγραμμα χρώματος σχεδιάστηκε από τον Ισαάκ Νεύτωνα το 1666.

Ο χρωματικός δίσκος είναι σχεδιασμένος έτσι ώστε σχεδόν όλα τα χρώματα που θα διαλέξετε από αυτόν θα φαίνονται όμορφα μαζί.

Με τα χρόνια, έχουν γίνει πολλές παραλλαγές του βασικού σχεδιασμού, αλλά η πιο κοινή εκδοχή είναι ο δίσκος των 12 χρωμάτων με βάση το χρωματικό μοντέλο RYB (Red-Yellow-Blue ή καλλιτεχνικό).

Παραδοσιακά, υπάρχει μια σειρά χρωματικών συνδυασμών που θεωρούνται ιδιαίτερα ευχάριστοι. Αυτοί καλούνται αρμονίες ή συγχορδίες χρωμάτων και αποτελούνται από δύο ή περισσότερα χρώματα, με σταθερή σχέση στον δίσκο των χρωμάτων.

Πρωτογενή, Δευτερογενή και Τριτογενή Χρώματα: Στο χρωματικό μοντέλο RYB (ή αφαιρετικό μοντέλο), τα βασικά χρώματα είναι κόκκινο, κίτρινο και μπλε.
Τα τρία δευτερεύοντα χρώματα (πράσινο, πορτοκαλί και μοβ), δημιουργούνται από την ανάμειξη δύο βασικών χρωμάτων.
Τα άλλα έξι τριτογενή χρώματα δημιουργούνται από την ανάμειξη πρωτογενών και δευτερογενών χρωμάτων.

         Πρωτογενή Χρώματα          Δευτερογενή Χρώματα           Τριτογενή Χρώματα

Θερμά και ψυχρά χρώματα: Ο χρωματικός δίσκοςμπορεί να διαιρεθεί σε θερμά και ψυχρά χρώματα.

Τα θερμά χρώματα είναι ζωντανά και δυναμικά και τείνουν να εκταθούν στο χώρο.

Τα ψυχρά χρώματα δίνουν μια αίσθηση ηρεμίας και δημιουργούν μία χαλαρωτική αίσθηση.

Το λευκό, το μαύρο και το γκρι θεωρούνται ουδέτερα χρώματα.

Αποχρώσεις, Σκιές και Χρωματικοί Τόνοι: Αυτοί οι όροι συχνά χρησιμοποιούνται εσφαλμένα, παρόλο που περιγράφουν αρκετά απλές χρωματικές έννοιες. Εάν ένα χρώμα γίνεται φωτεινότερο με την προσθήκη χρώματος λευκού, το αποτέλεσμα ονομάζεται μια απόχρωση. Αν προστεθεί μαύρο, η πιο σκοτεινή εκδοχή ονομάζεται σκιά. Και αν προστεθεί γκρι, το αποτέλεσμα είναι ένας διαφορετικός χρωματικός τόνος.

Αποχρώσεις - προσθήκη χρώματος λευκού σε μια καθαρή απόχρωση:

Σκιές - προσθήκη μαύρου χρώματος σε μια καθαρή απόχρωση:

Χρωματικοί Τόνοι - προσθήκη γκρι χρώματος σε μια καθαρή απόχρωση:

Αρμονικά ή Αναλογικά Χρώματα - Βασικές τεχνικές για τη δημιουργία χρωμάτων.
Παρακάτω παρουσιάζονται οι αρμονίες ή συγχορδίες χρωμάτων με βάση το χρωματικό δίσκο.

	Συμπληρωματικά Χρώματα: Τα χρώματα που είναι το ένα απέναντι από το άλλο στον τροχό των χρωμάτων θεωρούνται συμπληρωματικά χρώματα (π.χ. κόκκινο και πράσινο). Η υψηλή αντίθεση των συμπληρωματικών χρωμάτων δημιουργεί μια ζωντανή εμφάνιση ιδίως όταν χρησιμοποιούνται σε πλήρη κορεσμό. Αυτό το χρωματικό σύστημα θα πρέπει να εφαρμοστεί σωστά ώστε να μην είναι αταίριαστο. Όπως οι ισχυρότερες αντιθέσεις, τα συμπληρωματικά χρώματα έχουν την τάση να τονίζουν το ένα το άλλο. Συμπληρωματικοί συνδυασμοί χρωμάτων είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθούν σε μεγάλες δόσεις, αλλά λειτουργούν καλά, όταν ζητάτε κάτι να ξεχωρίζει.
	Αναλογικά Χρώματα: Είναι τα χρώματα που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο στο χρωματικό δίσκο. Συνήθως ταιριάζουν καλά και δημιουργούν γαλήνια και άνετα σχέδια. Αναλογικοί χρωματικοί συνδυασμοί συχνά απαντώνται στη φύση και είναι αρμονικοί και ευχάριστοι στο μάτι. Σιγουρευτείτε ότι έχετε αρκετή αντίθεση, όταν επιλέγετε ένα αναλογικό συνδυασμό χρωμάτων. Διαλέξτε ένα χρώμα να κυριαρχεί, ένα δεύτερο για να υποστηρίζει. Το τρίτο χρώμα χρησιμοποιείται, μαζί με το μαύρο, το άσπρο ή το γκρι, για τονισμό.
	Τριαδικό Χρωματικό Σχήμα: Χρησιμοποιεί χρώματα που είναι ομοιόμορφα κατανεμημένα γύρω από το δίσκο των χρωμάτων. Τριαδικοί χρωματικοί συνδυασμοί τείνουν να είναι αρκετά ζωντανοί, έστω και αν χρησιμοποιείτε ωχρές ή ακόρεστες εκδόσεις των αποχρώσεων τους. Για να χρησιμοποιήσετε μια τριαδική αρμονία με επιτυχία, τα χρώματα πρέπει να είναι προσεκτικά ισορροπημένα. Αφήστε ένα χρώμα να κυριαρχεί και εφαρμόστε δύο άλλα για τονισμό.
	Διαχωρισμένα Συμπληρωματικά Χρώματα: Είναι μια παραλλαγή των συμπληρωματικών χρωμάτων. Εκτός από το χρώμα βάσης, χρησιμοποιούνται τα δύο χρώματα που γειτνιάζουν με το συμπλήρωμά τους. Αυτός ο χρωματικός συνδυασμός έχει την ίδια ισχυρή οπτική αντίθεση με το συμπληρωματικό συνδυασμό χρωμάτων, αλλά μικρότερη ένταση. Ο συνδυασμός των διαχωρισμένων συμπληρωματικών χρωμάτων είναι συχνά μια καλή επιλογή για αρχαρίους, επειδή είναι δύσκολο να τα θαλασσώσουν.
	Ορθογώνιο (ή Τετραδικό) Χρωματικό Σχήμα: Ο ορθογώνιος ή τετραδικός συνδυασμό χρωμάτων χρησιμοποιεί τέσσερα χρώματα που κατανεμημένα σε δύο συμπληρωματικά ζεύγη. Αυτός ο πλούσιος χρωματικός συνδυασμός προσφέρει πολλές δυνατότητες για διαφοροποίηση. Ο τετραδικός συνδυασμός χρωμάτων λειτουργεί καλύτερα αν αφήσετε ένα χρώμα να είναι κυρίαρχο. Θα πρέπει επίσης να δοθεί προσοχή στην ισορροπία μεταξύ θερμών και ψυχρών χρωμάτων στο σχεδιασμό σας.
	Τετράγωνο Χρωματικό Σχήμα: Είναι παρόμοιο με το ορθογώνιο, αλλά με τα τέσσερα χρώματα κατανεμημένες ομοιόμορφα σε όλο τον χρωματικό δίσκο. Αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων λειτουργεί καλύτερα αν αφήσετε ένα χρώμα να είναι κυρίαρχο. Θα πρέπει επίσης να δοθεί προσοχή στην ισορροπία μεταξύ θερμών και ψυχρών χρωμάτων στο σχεδιασμό σας.

ΠΗΓΗ: http://www.alyzia.gr/

ΚΩΝΟΦΟΡΑ - CONIFERS

ΚΩΝΟΦΟΡΑ - CONIFERS

 Calocedrus decurrens

Είναι κάτι μεταξύ τούγιας και κυπαρισσιού σε εμφάνιση, αλλά προτιμάει πιο υγρά κλίματα και από τα δύο. Το φυσικό του περιβάλλον είναι σε ρυάκια και δεν το ευνοούν οι ξηροθερμικές συνθήκες, ωστόσο η ως τώρα εμπειρία στην Ελλάδα δεν το επιβεβαιώνει. Το υγρό έδαφος του βιότοπου του είναι καλή ένδειξη για αντοχή στα αργιλοπηλώδη εδάφη.Παρουσιάζει ανθεκτικότητα στιυς μύκητες του εδάφους Phytophthora και Armillaria mellea. Συνίστανται και για ανεμοφράχτες λόγω μικρού πλάτους και μεγάλου ύψους. Στην Ελλάδα η ποικιλία που διατίθενται είναι η Aureovariegata.Τελικό ύψος πάνω από 30 μέτρα. Κατάλληλο pΗ εδάφους 5.6 to 6.0 (όξινο) 6.1 to 6.5 (ελαφρά όξινο) 6.6 to 7.5 (ουδέτερο) 7.6 to 7.8 (ελαφρά αλκαλικό).Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις αλλά και μερική σκίαση.

Juniperus communis

Τα είδη του γένους Juniperus ανέχουν στην ξηρασία, τον ήλιο, το πολύ αλκαλικό, ξερό και ελαφρύ έδαφος (νότια Ελλάδα), είναι κάπως δύστροπα σε βαθιά αργιλλώδη και μονίμως υγρά εδάφη.Τελικό ύψος γύρω στα 6 μέτρα. Κατάλληλο pΗ εδάφους 6.1 to 6.5 (ελαφρά όξινο) 6.6 to 7.5 (ουδέτερο) 7.6 to 7.8 (ελαφρά αλκαλικό).Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις  αλλα και μερική σκίαση. 

Juniperus horizontalis

Ιδανικό για εφαφοκάλυψη, πολύ ανθεκτικό στην κακομεταχείριση, συχνά εξοντώνει και τα ετήσια ζιζάνια καλύπτοντας τα. Συνιθίζεται σε εδάφη με κλίση όπου αναδεικνύεται το οριζόντιο φύλλωμα του. Ανθεκτικό στους θαλασσινούς ανέμους και στο αλατόνερο που αυτοί μεταφέρουν.Τελικό ύψος γύρω στα 6 μέτρα. Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις  αλλα και μερική σκίαση. 
Juniperus squamata

Θέλει μεγάλη ατμοσφαιρική υγρασία. Έχει το μειονέκτημα ότι οι ξερές βελόνες δεν πέφτουν εύκολα δίνοντας ένα άσχημο καφέ χρώμα προς το κέντρο του, αυτό το χαρακτηριστικό του το ευνοούν οι ξηροθερμικές συνθήκες. Προτείνετε ένα ελαφρό ψαλίδισμα.Τελικό ύψος γύρω στα 15 εκατοστά. Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις  αλλα και μερική σκίαση. 
Picea pungens

Το λεγόμενο γαλάζιο έλατο (βέβαια δεν είναι έλατο) αντέχει στην ηλιοφάνεια και την ξερή ατμόσφαιρα. Υστερεί όμως στο ότι είναι γυμνό καφέ εσωτερικό και έχει απώλεια κατωτέρων φύλλων. Υπάρχουν και ποικιλίες του με πράσινο χρώμα. Τελικό ύψος πάνω  από 30 μέτρα.  Κατάλληλο pΗ εδάφους 6.1 to 6.5 (ελαφρά όξινο) 6.6 to 7.5 (ουδέτερο). 
 Abies lasiocarpa

Γαλάζιο φύλλωμα και φελλώδης κορμός το ξεχωρίζουν από το τυπικό είδος και έχει καλές ενδείξεις για αντοχή σε ξηρές καιρικές συνθήκες. Τελικό ύψος πάνω από 25 μέτρα. Κατάλληλο pΗ εδάφους 5.6 to 6.0 (όξινο) 6.1 to 6.5 (ελαφρά όξινο). Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις.

 Cedrus deodara

Μακρυές λεπτές βελόνες σε κλαδιά που είναι οριζόντια ή αρχικά ανεβαίνουν αλλά οι άκρες τους γέρνουν με πολύ χάρη προς το έδαφος. Πυκνό φύλλωμα. Τελικό ύψος πάνω από 20 μέτρα. Κατάλληλο pΗ εδάφους 6.6 to 7.5 (ουδέτερο).  
Cedrus atlantica

Βελόνες κόντες, φύλλωμα αραιό, κλαδιά ευθύγραμμα μέχρι και τις άκρες, με κλίση 45ο προς τα πάνω.  Τελικό ύψος πάνω από 25 μέτρα.  Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις  αλλα και μερική σκίαση.
 Cedrus libani

Δεν του αρέσει η μολυσμένη ατμόσφαιρα. Εμφάνιση όπως ο κέδρος του Άτλαντα.Τελικό ύψος πάνω από 40 μέτρα.  
Cedrus brevifolia

Κατάγεται από την Κύπρο. 
 Abies nordmanniana

Κατάγεται από τον Καύκασο. Στο ξηροθερμικό περιβάλλον δυσκολεύεται η προσαρμογή του.Φύλλα έως 3,5 εκ., σκουροπράσινα, γυαλιστερά με δύο άσπρες ταινίες στην κάτω πλευρά, ακτινωτά γύρω από τον βλαστό, πυκνά επάνω, χωρισμένα στην κάτω. Άκρη φύλλων αμβλεία. Προσβάλλονται από σηψιρριζίες όπως η Armelaria melea και το Agrobacterium tumefaciens.
Araucaria excelsa

Χαρακτηριστικά μεσογειακό στύλ, που ταιριάζει με λίγα άλλα της ομάδας των κωνοφόρων. Δεν φυτεύεται σε συστάδες και σε μικρούς κήπους. Προέρχεται από το νησί Νορφολκ και αντέχει στους θαλάσσιους ανέμους. Αντέχει και το ξερό έδαφος, αν παραμεληθεί όμως υπερβολικά από πλευράς ποτίσματος ή λίπανσης χαλαει το άψογο σε επίπεδα σχήμα του με το να πετάξει νέους βλαστούς από χαμηλότερα στον κορμό. Αναπτύσσονται σε ηλιόλουστες θέσεις, σε βαθιά, καλά στραγγιζόμενα, μέτρια υγρά εδάφη, σε προστατευμένες θέσεις. Τελικό ύψος πάνω από 25 μέτρα.

 Araucaria araucana

Ονομάζεται και "ο γρίφος του πιθήκου" λόγω των μυτερών φύλλων που σχεδόν κάθετα καλύπτουν τα κλαδιά του τα οποία επιπλέον είναι πολύ διακλαδισμένα. Κατάγεται από την οροσειρά των Άνδεων και θέλει έδαφος υγρό και όξινο έως ουδέτερο, κλίμα δροσερό.Μάλλον ακατάλληλο για τις νότιες και παραθαλάσσιες ή πεδινές περιοχές. Εδώδιμοι σπόροι. Δεν αντέχει έκθεση σε μόλυνση. Τελικό ύψος  10-25 μέτρα.

Chamaecyparis laws.  

Προέρχεται από την ΒΔ Αμερική. Ένα συνηθισμένο πρόβλημα σε πολλές ποικιλίες, ιδιαίτερα αυτές με λεπτούς βλαστούς και πυκνό νεανικό φύλλωμα είναι ότι ανοίγουν μετά από μια δυνατή βροχή, χαλάζι ή χιόνι, εκθέτοντας το ακαλαίσθητο καφέ εσωτερικό τους τμήμα. Με δεδομένη την αδυναμία αναβλάστησης το πρόβλημα είναι σοβαρό. Τελικό ύψος πάνω από 20 μέτρα.   
Cupressocyparis leylandii

Δημιουργήθηκε μεταξύ δύο γενών του Cupressus macrocarpa και Chamaecyparis nootkatensis. Χρώμα φυλλώματος γαλαζοπράσινο. Τέλεια προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα με ταχεία ανάπτυξη. Τα κλαδιά είναι αραιά και έχουν τα φύλλα σε ένα επίπεδο. Περιπτώσεις προσβολής από μύκητα Seiridium cardinale έχουν αναφερθεί στην βιβλιογραφία (ο ένας γονέας σίγουρα προσβάλλεται).  Τελικό ύψος πάνω από 30 μέτρα.
Cupressus arizonica

Εκτός από την πολύ καλή προσαρμογή τους στην Ελλάδα στα σύν τους και το άρωμα τους.Συγχέεται με το glabra, η διαφορά τους ότι ο κορμός του είναι γκρι-καφέ και τραχύς ενώ του glabra πορφυρός και λείος.Τελικό ύψος πάνω από 15 μέτρα. 
Cupressus mac. "Gold-Crest"   

Το πιο συνηθισμένο κίτρινο κυπαρίσσι των κήπων. Μέρος του φυλλώματος παραμένει νεανικό, με αποτέλεσμα η ποικιλία αυτή να είναι πιο ευαίσθητη από το είδος στις ακραίες συνθήκες.Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις. Τελικό ύψος πάνω από 15 μέτρα. 
 Cupressus sempervirens "Stricta"

Μεγάλη προσοχή στον μύκητα Seiridium cardinale, καλά στραγγιζόμενα εδάφη. Το Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών έχει ωστόσο δημιουργήσει ανθεκτικούς κλώνους. Λίγα κωνοφόρα που ταιριάζουν  με τα υπόλοιπα μεσογειακά καλλωπιστικά (φοίνικες) και μη (ελιά).Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις. Τελικό ύψος πάνω από 20 μέτρα. 
Pinus pinea

Πολύ διαδεδομένο με εδώδιμους καρπούς. Προτιμά παράλιες αμμώδεις ζεστές περιοχές.  Προσοχή abelgids, arhids, pine shoot moth, sawflies. Επίσης προσοχή στην ασθένεια pine needle cast.

Pinus halepensis

To γνωστό πεύκο της νότιας και παραλιακής Ελλάδας. Αναφέρεται στην βιβλιογραφία ότι υπάρχει και μια τουρκικη νάνα ποικιλία. Στα μειονεκτήματα του η σπάνια συμμετρική κόμη του. Υψος πάνω από 10 μέτρα μέχρι 30 μέτρα.
 Taxus baccata

Πάει πάρα πολύ καλά στην Ελλάδα - είναι άλλωστε αυτοφυές των ορεινών. Κάτω επιφάνεια φύλλων με δύο δυσδιάκριτες ταινίες (στομάτια), άκρες φύλλων στενεύουν σταδιακά. Καρποί ωοειδείς. Προσοχή Gall mites, Scale insects, Tortrix moth, Vine weevil. Επίσης προσοχή στην  Phytophthora.Υψος πάνω από 10 μέτρα μέχρι 20 μέτρα.
Taxodium distichum

To λεγόμενο και φαλακρό κυπαρίσσι ή κυπαρίσσι των βάλτων γιατί μπορεί και αναπτύσσεται με τις ρίζες βυθισμένες στο νερό και είνια φυλλοβόλο. Δεν διατίθεται στην Ελλάδα.
Thuja occidentalis "Dαnica"

Γενικά το είδος, ιδιαίτερα συγκρινόμενο με την Τ. orientalis, έχει προβλήματα-εγκαύματα το καλοκαίρι, ασθένειες, ξήρανση του κέντρου του φυτού, απαιτεί δε αρκετή ατμοσφαιρική υγρασία, θέλει δηλαδή κατάλληλη τοποθεσία σε ξηροθερμικές συνθήκες.Προσοχή Conifer aphid, Scale insects. Επίσης προσοχή στoν Cypress canker .Υψος πάνω από 20 μέτρα 
Tsuga canadensis

Διακοσμητικότατο ελατόμορφο με επιπλέον πλεονέκτημα τη μεγάλη αντοχή του στην σκιά. Γενικά δεν πρέπει να έχει ελπίδες προκοπής στα μέρη μας αφού το φυσικό της περιβάλλον ζει δε υγρή, δροσερή και σκιερή ατμόσφαιρα και όξινα αμμώδη εδάφη. 
Cycas revoluta

Μακρινός συγγενής των κωνοφόρων, γυμνόσπερμο. Αγαπάει τα ελαφρά οργανικά εδάφη, την υγρή κάπως σκιερή αλλά όχι ψυχρή ατμόσφαιρα, ούτε τους πολύ κρύους ή ξερούς ανέμους. Έχει πολύ αργή ανάπτυξη. Προσοχή στο Glasshouse red spider mite. Επίσης έχει παρατηρηθεί προσβολή και από το Rhynchophorus
ferrugineus. Τελικό ύψος 3-4 μέτρα.
Ginkgo biloba

Επίσης γυμνόσπερμο. Είναι φυλλοβόλο και τα φύλλα του μοιάζουν με βεντάλια με εγκοπή στη μέση. Πιθανό το μόνο φυλλοβόλο γυμνόσπερμο που δεν δυσφορεί στο κλίμα μας. Γενικά ζει χωρίς προβλήματα σε διάφορα εδάφη και κλίματα, φημίζεται για την αντοχή του στο νέφος των πόλεων, γίνεται πάντως υπερβολικά μεγάλο. Υψος πάνω από 30 μέτρα. Προτιμά μέρη με ηλιοφάνεια.
Larix kaempferi

Στα ψυχρότερα όρια της δασικής ζώνης του βορείου ημισφαιρίου ζει το φυλλοβόλο αυτό δένδρο, σε εδάφη όξινα ως ουδέτερα και σε δροσερά και σε ατμόσφαιρα δροσερή και υγρή. Η ιαπωνική Λάριξ (συγκεκριμένη) φέρει βελόνες μακριές και γλαύκου χρώματος, το φθινόπωρο χρυσαφί. Θέλει πολύ βαριά εδάφη.Προσοχή Adelgids, Aphids, Pine shoot moth, Sawflies.Υψος πάνω από 30 μέτρα.
Larix decidua

H Ευρωπαική Λάριξ σχηματίζει δάση στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Φέρει βελόνες ανοιχτοπράσινες, το φθινόπωρο χρυσαφί. .Υψος πάνω από 30 μέτρα.

Metasequoia glyptostroboides

Το μονοτυπικό αυτό ζωντανό απολίθωμα από την Κίνα αγαπάει τις ζεστές περιοχές, τις όχθες ποταμών και λιμνών και τα έλη. Είναι φυλλοβόλο, φύλλα σε δύο σειρές, εκφύονται αντικρυστά ανά δύο και δίνουν στο φυτό μια πουπουλένια όψη. 
Microbiota decussata

Μοιάζει με οριζοντιόκλαδο Juniperus με φύλλα και κλαδιά της Τούγιας σε ένα επίπεδο και προέρχεται από την Σιβηρία. Θεωρείται ευπροσάρμοστο είδος. Υψος πάνω από 30 μέτρα εκατοστά.
Pseudotsuga menziesii

Το φύλλωμα του θυμίζει έλατο, τα κουκουνάρια την Ερυθρελάτη, παρότι μικρότερα και με μακρυά εξέχοντα βράκτεια. Δεν έχει δοκιμαστεί στην Ελλάδα. Θεωρείται φυτό που δεν αγαπά τα ξερά ασβεστούχα εδάφη. Στο εξωτερικό διατίθενται πολλές ποικιλίες και νάνες. Ύψος πάνω από 30 μέτρα.
Sciadopitys verticillata

Μονοτυπικό είδος με παχιές ανοιχτοπράσινες ψευτοβελόνες όπως ο σκελετός μιας ομπρέλλας.Όμορφο πυραμιδοειδές φυτό, που όμως θεωρείται ακατάλληλο για ξερά ασβεστούχα εδάφη. Θέλει και υψηλή ατμοσφαιρική υγρασία. Δεν υπάρχει εμπειρία από δοκιμές του σε ελληνικούς κήπους. Ύψος πάνω από 40 μέτρα!
Sequoia sempervirens

Το ψηλότερο αλλά όχι πιο ογκώδες δέντρο στον κόσμο. Υγρές περιοχές αλλά όχι υπερβολικά ψυχρές. Ικανό να αναβλαστήσει ακόμα και αν κοπεί σύρριζα στο έδαφος! Κατάλληλο pΗ εδάφους 5.1 to 5,5 (ισχυρά όξινο) 5.6 to 6.0 (όξινο) 
Sequoiadendron giganteum

Το μεγαλύτερο δέντρο του κόσμου. Φτάνει τα 100 μέτρα ύψος. Όταν ξεσπάει δασική φωτιά λόγω του φελλώδους φλοιού του που μπορεί να ξεπεράσει σε πάχος το μισό μέτρο σώνεται με λίγα μόνο εγκαύματα! Σε σχέση με την Sequoia ζει σε περιοχές πιο ξερές και ψυχρές. Κατάλληλο pΗ εδάφους 5.6 to 6.0 (όξινο) 6.1 to 6.5 (ελαφρά όξινο) 6.6 to 7.5 (ουδέτερο) .Προτιμά ηλιόλουστες θέσεις αλλά και μερική σκίαση.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αθανασόπουλος - Καλλωπιστικά κωνοφόρα για την Ελλάδα

Πάτλης -  Καλλωπιστικά κωνοφόρα

http://davesgarden.com 
http://en.wikipedia.org 
http://www.gardensandplants.com/gr
http://www.4epoches.com/ 
http://www.shootgardening.co.uk/